Naszkicowane Miasteczko #17

[FRANK POV]

Gdy tylko zobaczyłem, że Gerard siedzi przy stole coś się we mnie poruszyło. Poczułem przyjazne ciepło rozchodzące się po moim ciele i coś jakby... motylki w brzuchu. Nie jestem pewny, ale to chyba były motylki z karabinami. Gdy usiadłem obok niego przy stole na moją twarz wpłynął rumieniec, a mała Nicole zachichotała cicho. Uciszyłem ją skinieniem dłoni i zacząłem spożywać śniadanie, lecz jak to zawsze bywa gdy się denerwuję nie mogłem wcisnąć w siebie więcej niż pięciu łyżek płatków zbożowych. Jednakże nie chciałem wstawać od stołu. Propozycja siedzenia z  Gerardem bardzo mi odpowiadała, lecz bałem się, że któreś z domowników może się zainteresować moim niecodziennym zachowaniem. Pomaszerowałem więc przed telewizor i włączyłem kanał FOX. Cały czas kątem oka obserwując Gerarda, rozmawiałem z Mikey'em o wspaniałym serialu jakim jest "dr.House". W końcu Gerard wybuchnął niekontrolowanym śmiechem i odszedł od stołu wychodząc z domu. Nie chciałem aby wychodził, lecz nie mogłem go zatrzymać.

****
Wieczorem dalej siedziałem w salonie, jednak czekałem teraz na chłopaka słuchając piosenki, którą ostatnio śpiewał. Myślałem wtedy, że on zaśpiewał by ją o niebo lepiej niż Jeff Buckley, ale mogło mi się wydawać, ponieważ byłem w nim aktualnie okropnie zadłużony.

W końcu Gerard przyszedł do domu odbijając się od ściany do ściany. Wystraszony wyłączyłem grające radio i podbiegłem do niego. Stanąłem tuż przed nim, a nasze twarze były dziwnie blisko siebie, chciałem zmniejszyć ich odległość, lecz... bałem się? Poczułem od chłopaka alkohol. Patrzyłem mu cały czas głęboko w oczy, na co ten tylko odwrócił głowę.

-Zejdź mi z drogi. - prychnął, po czym ręką odsunął mnie na bok.

-Poczekaj, pomogę ci. - zaproponowałem.

-Łaski bez gnomku. - zaśmiał się złośliwie, ale mimo to nie odpuściłem.Zaprowadziłem chłopaka do pokoju i rzuciłem na łóżko, po czym przysiadłem na jego brzegu. - Nie tak agresywnie. - zaśmiał się, a ja tylko przewróciłem oczami.

-Posłuchaj mnie przez chwilę. Chcę ci coś powiedzieć i mam nadzieję, że jutro nie będziesz nic z tego pamiętał.

-No dalej.

-Gerard, bo słuchaj ja cię bardzo lubię sam wiesz w którą stronę i myślę, że ty również mnie lubisz w ten sposób... chcę żebyś po prostu to wiedział.

-Nie.

-Co nie.

-Nie lubię cię. - Moje serce rozpadło się na milion kawałków.

-Jak to nie? Wiem, że lubisz gdy jestem w pobliżu, gdy się do ciebie uśmiecham, gdy cię dotykam, podobałem ci się gdy mnie pocałowałeś.

-Dalej nic nie rozumiesz. - Chłopak poderwał się do siadu. - Ja nie lubię cie, ponieważ cię kocham. Jestem zakochany w tobie po uszy i w tamtej chwili nie umiałem... tego inaczej rozegrać. - serce Franka ponownie zaczynało zbierać się do kupy, Gerard przyciągnął go do siebie składając na jego ustach namiętny, gorzki pocałunek. - Zostań. - wyszeptał, a Frank położył się obok niego i oby dwoje wtuleni w siebie zasnęli.